سرویس جهان مشرق - شیمون پرز، کهنسال ترین سیاستمدار رژیم صهیونیستی که به مدت دو هفته به علت سکته قلبی به اغماء رفته بود، در نهایت روز سه شنبه به درک واصل شد. او در هنگام مرگ 92 سال داشت. شیمون پرز، آخرین سیاستمدار اسراییلی از نسل بنیانگذاران این رژیم غاصب بود.
شیمون پرز با نام اصلی «شیمون پرسکی» در 1923 در منطقه‌ای که در آن زمان جزو خاک لهستان بود و اکنون بخشی از بلاروس استف به دنیا امد. او در 1932 با خانواده اش به فلسطین مهاجرت کرد که در آن زمان تحت قیمومیت انگلستان قرار داشت. گفته می شود در این سفر تنها پدربزرگ او حاضر به ترک لهستان نشد که او هم در جریان «هالوکاست» به دست نازی ها کشته شد. البته از ان جا که پیرامون هر چهره معروف یهودی چنین داستان هایی گفته و تبلیغ می شود، نمی توان چندان درباره صحت و سقم این ماجرا مطمئن بود.
پرز در 1947 به گروه شبه نظامی و تروریستی «هاگاناه» پیوست که کار آن ترور اعراب و همچنین برخی مسوولین انگلیسی حاکم بر فلسطین بود که چندان با ایده تشکیل دولت یهودی موافق نبودند. همین گروه شبه نظامی بنیان تشکیل نیروهای موسوم به «نیروهای دفاعی اسراییل»IDF پس از تشکیل رژیم غاصب صهیونیستی شد.
پرسکی که بعد از مهاجرت به فلسطین با نام خانوادگی پرز شناخته می شد، در هاگانا با «داوید بن گوریون» آشنا شد که بعدتر اولین نخست وزیر رژیم صهیونیستی شد. رفاقت و اتحاد پایدار او به بن گوریون یکی از عوامل ارتقاء و راهیابی او به حلقه اول سیاستمداران این رژیم گشت. علاوه براین، او در این گروه تروریستی با «لوی اشکول» هم رفاقت پیدا کرد که بعدها سومین نخست وزیر این رژیم شد.
شیمون پرز در 1947، چند ماه مانده به تشکیل رژیم منحوس اسراییل، به عنوان مدیر سرویس دریایی صهیونیست ها در سرزمین های اشغالی انتخاب شد. بعد از تشکیل رژیم صهیونیستی در 1948، داوید بن گوریون او را به عنوان مسوول تهیه سلاح برای دولت یهودی به ایالات متحده فرستاد. این شروع روابط او با آمریکایی ها بود. خود در مصاحبه ای در سال 2010 گفت که تنها سیاستمدار اسراییلی است که شخصا با 10 رییس جمهور آمریکا، از هری ترومن تا باراک اوباما کار کرده است.
در1953، با توصیه بن گوریون، او به عنوان مدیرکل به وزارت جنگ رژیم صهیونیستی تحت ریاست ژنرال «موشه دایان» پیوست. پرز 29 ساله، جوان ترین کسی بود که در رژیم اسراییل به چنین منصب حساسی می رسید.
او آن قدر مورد
اعتماد بن گوریون قرار داشت که در 1956 به همراه نخست وزیر اسراییل به فرانسه رفت
تا با سران فرانسه و انگلیس برای حمله مشترک به کانال سوئز به توافق برسند. این
طرح فوق محرمانه بود. کانال سوئز در ان مقطع توسط رییس جمهور انقلابی مصر، جمال
عبدالناصرف ملی اعلام شده بود.
گفتنی است که روابط نزدیک پرز با فرانسوی ها که از همین سفر آغاز شد، نقش مهمی در توسعه برنامه هسته ای صهیونیست ها با کمک فنی فرانسوی ها داشت که تا به همین امروز طبق سیاست نانوشته اسراییلی ها از زبان هیچ سیاستمداری نه تایید و نه تکذیب شده است. خود او در کتاب خاطراتش با عنوان مضحک «جنگیدن برای صلح»!(1995) به طور سربسته به نقش اساسی خود در برنامه هسته ای این رژیم اشاره می کند:
" نقش من در آن دوره‌ی دراماتیک، چیزی است که هنوز نمی توانم به دلایل امنیتی به طور روشن از آن حرف بزنم. بعد از انتصاب موشه دایان به وزارت جنگ، من به او یک پیشنهاد مشخص دادم که....در برابر اعراب بازدارنده بود و موجب جلوگیری از جنگ می شد."
پرز در 1959 به نمایندگی کنست(پارلمان صهیونیست ها) انتخاب شد که دوران نمایندگی 48 ساله او یک رکورد در این رژیم و البته در جهان است. او گرچه عمدتا با حزب کارگر شناخته می شود، ولی در طول حدود 67 سال حضور در سیاست در همه احزاب میانه یا چپ میانه نقش کلیدی داشت.
پرز در کابینه «گلدا معیر»، اولین و آخرین نخست وزیر زن رژیم صهیونیستی، به اولین پست وزارتی اش، یعنی وزارت حمل و نقل رسید. بعد از کنار رفتن معیر در 1974، پرز وارد رقابت با «اسحاق رابین» بر سر نخست وزیری شد که شکست خورد. رابین رقیبش را به وزارت جنگ گماشت ولی دشمنی میان این دو صهیونیست دوآتشه تا پایان عمر اسحاق رابین ادامه داشت(رابین در 1995 توسط یک صهیونیست افراطی دست راستی به خاطر مذاکرات سازش با یاسر عرفات ترور شد). کمی بعد از انتخاب به وزارت جنگ، او دستور حمله به هواپیمای ال عال را داد که در فرودگاه «انتبه» در زیمباوه توسط مبارزان فلسطینی به گروگان گرفته شده بود.
در 1977، اسحاق رابین مجبور شد که از پست نخست وزیری استعفاء دهد و از همین رو شیمون پرز برای چند ماه نخست وزیر غیررسمی شد. با برگزاری انتخابات، مناخیم بگین جای او را در پست نخست وزیری گرفت. پرز یک بار دیگر هم در 1984 در توافق با متحد سیاسی خود «اسحاق شامیر» به مدت دو سال به عنوان نخست وزیر انتخاب شد، در حالی که طبق توافق، شامیر وزیر خارجه بود. بعد از دو سال جای این دو با هم عوض شد.
او در سال 1992، در رقابت برای ریاست حزب تازه تاسیس «کارگر»، یک بار دیگر از رقیب و دشمن قدیمی، اسحاق رابین شکست خورد. با این حال دوباره به عنوان وزیر خارجه کابینه رابین انتخاب شد. او از سوی رابین ماموریت مذاکره سری با یاسر عرفات، رییس سازمان آزادیبخش فلسطین را پیدا کرد. این مذاکرات در نهایت منجر به انعقاد قرارداد سازش در اسلو میان رابین و عرفات در 1993 شد. پرز به همراه اسحاق رابین و یاسر عرفات به همین دلیل مشترکا جایزه صلح نوبل را در 1994 دریافت کردند!
در 1994، پرز به همراه رابین طرح صلح با دولت اردن را نهایی کرد که منجر به امضای پیمان صلح بین رژیم صهیونیستی و اردن بعد از 46 سال جنگ رسمی شد.
بعد از به هلاکت رسیدن اسحاق رابین توسط جوان افراطی صهیونیست در 1995، پرز(باز هم بدون شرکت در انتخابات) به نخست وزیری رسید.
در آپریل 1996، وقتی حزب الله لبنان در واکنش به شهادت دو لبنانی در جنوب این کشور توسط صهیونیست ها، چند راکت کاتیوشا به سرزمین های اشغالی شلیک کرد، شیمون پرز یک عملیات وسیع به نام «خوشه های خشم» را علیه لبنان به اجراء گذاشت. در این عملیات جنون آمیز و وحشیانه، جنوب لبنان تحت شدیدترین بمباران های هوایی و گلوله باران نیروهای اسراییلی قرار گرفت. در این حمله جلادانه فقط در روستای قانا، با هدف قرار گرفتن یک مقر سازمان ملل، با توپ 155 میلیمتری اسراییلی ها، دست کم 106 غیرنظامی لبنانی، عموما زن و کودک، به شهادت رسیدند و 4 تن از کارکنان سازمان ملل هم جان خود را از دست دادند.
پرز در انتخابات 1997 که در آن اولین بار در تاریخ رژیم نامشروع صهیونیستی نخست وزیر با رای مستقیم عمومی انتخاب می شد، رقابت را با اختلافی کم به رقیبی جوان واگذار کرد. این رقیب کسی جز «بنیامین نتانیاهو» نبود. نتانیاهو، اولین نخست وزیر صهیونیست ها بود که بعد از تشکیل این رژیم و در خود سرزمین های اشغالی به دنیا امده بود. نتانیاهو شروع به وارد کردن نسل جدید سیاستمداران به رده های بالای دولتی کرد.
پرز در 2000، وارد رقابت برای پست ریاست جمهوری(پست تشریفاتی) شد و در صورت انتخاب، اولین نخست وزیر پیشین بود که به ریاست جمهوری می رسید. اما او رقابت را به «موشه کتساو»(با نام اصلی موسی قصاب) واگذار کرد.
با این حال، پرز، این گرگ کهنه کار صهیونیست ها، دوباره در سال 2001، در کابینه رفیق قدیمی خود، ژنرال سابق، آریل شارون(معروف به قصاب صبرا وشتیلا) در آستانه 80 سالگی، به وزارت خارجه رسید.
آخرین سمت دولتی شیمون پرز، پست ریاست جمهوری بود که در سال 2007، به پاس یک عمر زندگی سیاسی جنایتکارانه و خدمت به رژیم منحوس اسراییل در واقع از سوی پارلمان به او هبه شد. او تا 2014 رییس جمهور صهیونیست ها بود تا این که بلاخره بعد از نزدیک به 67 سال زندگی سیاسی، به کناره گیری از سیاست رضایت داد.
بالاخره، در 28 سپتامبر 2016، بعد از وایزمن، بن گوریون، اشکول، دایان، شارِت، معیر، آلون، بگین، شامیر، رابین و شارون، پرونده عمر منحوس آخرین فرد از حلقه بنیانگذاران «نکبت عظیم» اسراییل بسته و شیمون پرز هم در 93 سالگی به درک واصل شد.
